കാലത്തിനുമപ്പുറം 

അകാലത്തിൽ പൊഴിഞ്ഞ അവന്റെ കാൽപാടുകളിലേക്ക് ...
നിസ്സഹായതയോടെ നോക്കിയ നീല മിഴികൾ ..
നീർത്തടങ്ങൾ തുടയ്ക്കാൻ ശ്രമിക്കവേ...
മനസ്സിലെ നീർച്ചാലുകൾ വിങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്നു.
കുഞ്ഞിളം സൂര്യൻ ഉദിച്ചു നിന്ന മുഖം..
കരിനീല കാർമേഖതാൽ  മൂടപെട്ടു ..
ഓരോ തുടിപ്പുകളിലും...ആർദ്രമായ  ശബ്ദം അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു...
മിഴികളിൽ പലപ്പോഴായി എനിക്ക് എന്നെത്തന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു..
ഇനി ഞാൻ എന്റെ ജന്മം തേടട്ടെ.... 
ഓർമകളിലെ  നിശാഗന്ധി  പൂക്കളിൽ...


പ്രണയത്തിന്റെ താഴ്വരയിൽ അവർ ഒന്നിച്ചു നടന്നു.. 
കയ്കൾ  കോർത്ത്‌.. ഒരേ കാൽനടയുമായി ...വിദൂരതയിലേക്ക്..
അന്ന്, മഞ്ഞു പെയ്തിരുന്നു..ആ നെറ്റിയിൽ  
ഒരു പൂവിരിഞ്ഞതുപൊൽ പെയ്തിറങ്ങിയ തുഷാര കണങ്ങൾ..
അവരുടെ നിശ്വാസങ്ങളിൽ...ശൈത്യം പടർന്നു..

    

                                                        

                                                      - സഹയാത്രികൻ 

                                                      യദുകൃഷ്ണൻ